Savasın en kanlı günlerinden biri.. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanin başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu ve:

– “Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..”

Delirdin mi ? der gibi baktı teğmen… – “Gitmeye değer mi?. Arkadasın delik deşik olmuş… Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin..”

Asker ısrar etti ve teğmen; – “Peki Git o zaman..”

İnanılması güç bir mucize.. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü.. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü:

– “Sana değmez, hayatini tehlikeye atmana değmez, demiştim. Bu zaten ölmüş.. “

– “Değdi teğmenim.” dedi asker.. – “Nasıl Değdi?” dedi Teğmen.. “Bu adam ölmüş görmüyor musun?.. “

– “Gene de Değdi komutanım.. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için..”

Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı: – “ … Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı…

Geleceğini biliyordum!.. “